Waarom zijn de ‘eigen’ Angolese mensen van Carlos Figueira in opstand gekomen en waarom hebben ze in één dag alles vernietigd wat hij in de loop der jaren heeft opgebouwd? Zo slecht had hij ze niet behandeld. Ze kregen eten, en met kerst nieuwe kleren. In al die tijd is er maar één van hen doodgeslagen, en dat is al lang geleden. Onbegrip tussen wit en zwart leidt tot wederzijdse haat, verachting en moord. Carlos’ arbeiders komen in opstand. Ze bezetten de plantage en nemen hem en zijn gezin gevangen. Zijn leven laten ze vooralsnog ongemoeid. Opstandelingen en gevangenen wachten in spanning op de commandant, die later per helikopter uit Congo zal komen om zijn oordeel te geven over onderdrukkers en rebellen. Deze op ware feiten gebaseerde roman verscheen voor het eerst in 1963 en heeft sindsdien niets van zijn schokkende en ontroerende uitwerking verloren. We wachten op de commandant is een adembenemend boek waarin de spanning van de Europese aanwezigheid in Afrika heel tastbaar wordt.

Heb je wel eens zo’n vervelende stemmetje van binnen dat vindt dat je het niet goed genoeg gedaan hebt? Welkom bij de club! Bijna iedereen is er lid van. Tom Diesbrock heeft zelf ook zo’n innerlijke criticus. Hij gaf hem zelfs een naam: Herman. Tom laat zien waarom Herman zo kritisch op je is en hoe je verstandig met hem om kunt gaan. Je innerlijke criticus is eigenlijk het onzekere kind in je. Je moet hem niet de leiding van je leven geven – daar is hij tenslotte veel te klein voor – maar hem gerust stellen. En hem natuurlijk gelijk geven als hij dat écht heeft, want wie goed om weet te gaan met Herman, zijn innerlijke criticus, kan daar gemak van hebben.

Beer is moe. Hij kan weken slapen. Maanden zelfs. Maar buurman Eend is klaarwakker. Heeft Beer zin om plezier met hem te maken? Of koekjes te bakken? Of in ieder geval naar zijn bezeerde snavel te kijken? Met een luid en duiden ‘WELTERUSTEN NU!’ wordt Eend telkens de deur gewezen. Maar zo snel geeft hij het niet op.

Amos Muis neemt elke ochtend de bus naar zijn werk in de dierentuin. Met de olifant speelt hij schaak, met de schildpad doet hij een hardloopwedstrijd (de schildpad wint altijd). En de verlegen pinguin? Daar zit hij gewoon een poosje zwijgend naast. Op een dag wordt Amos ziek. Zijn dierenvrienden missen hem enorm en verzinnen er wat op! Dit boek was volgens de New York Times en Publishers Weekly het beste prentenboek van 2010. Het werd bekroond met de Caldecot Medal, de meest prestigieuze prijs voor prentenboeken in de VS.The New York TimesRecensie door Lisa Von DrasekObservant readers will notice tiny surprises hidden in plain sight: a red balloon, a tiny mouse and a sparrow popping up here and there in the story. Erin E. Stead, the illustrator, overlays her pencil sketches with gentle tones of pink, peach, blue and green, and bright red spots that belie the deceptive ordinariness of the text.Kirkus ReviewsRecensieFragile, gangly Amos, in striped pajamas and ill-fitting zoo uniform, appears as crushingly vulnerable as a child. Children will immediately like and understand him (...) This gentle, ultimately warm story acknowledges the care and reciprocity behind all good friendships: Much like Amos’s watch, they must be wound regularly to remain true. (Picture book. 2-6)TrouwRecensie door Bas MaliepaardErin Stead maakte houtafdrukken in pasteltinten, met zichtbare textuur: prachtige sprekende gezichten. Elf jaar heeft het geduurd voor dit Amerikaanse prentenboek is vertaald in het Nederlands en dat is opmerkelijk, omdat het in de Verenigde Staten vlak na verschijning al de hoogste onderscheiding voor prentenboeken kreeg en het bovendien een aanbiddelijk, tijdloos verhaal is. De oude, zichtbaar zachtaardige Amos Muis is een man van gewoontes. Elke dag gaat hij met de bus naar de dierentuin, waar hij oppasser is. Daar speelt hij schaak met olifant, doet hij een hardloopwedstrijd met schildpad, houdt hij pinguïn gezelschap, leent hij zijn zakdoek aan neushoorn en leest hij uil een verhaaltje voor. Als Amos door een griepje niet naar zijn werk kan, besluiten de dieren de bus te nemen en hun vriend op te zoeken. De vanzelfsprekendheid daarvan ontroert: de dieren en de man betekenen duidelijk veel voor elkaar. De illustraties zijn al even ingetogen en hartverwarmend als het verhaal: Erin Stead maakte houtafdrukken in pasteltinten, met zichtbare textuur, die ze aanvulde met grijs potlood. De sprekende gezichten van Amos en de dieren zijn prachtig, de decors eenvoudig en knus.

Lennard Zomers, eerstejaarsstudent psychologie in Utrecht, verlangt naar het schrijverschap en naar vriendschap. Als hij kennis maakt met de excentrieke Arthur Visser lijken beide verlangens te worden vervuld. De fanatieke atheïst Arthur betrekt Lennard bij een bijzonder project: het bestrijden van alles wat Arthur in zijn jeugd heeft meegekregen van zijn vader, een strenggereformeerde dominee. Het brengt Lennard in contact met de voor hem onbekende wereld van het orthodoxe christendom; een wereld van tradities en religieuze ervaring. Een intelligente en spannende roman over de strijd tussen botsende levensovertuigingen, tussen geloof en ongeloof, tussen een zoon en zijn vader.

Een lees- en praatboek voor kinderen met ARFID en hun omgeving Een kind met ARFID heeft niet alleen een probleem met eten, maar vaak ook een sociaal probleem. Want wat moet je op een kinderfeestje eten als je geen patat durft te eten? Als je geen chips, geen snoepjes, geen ijsjes en geen taartjes kunt eten? Vaak schamen kinderen met ARFID zich zo erg voor hun afwijkende eetgedrag, dat zij uitnodigingen voor feestjes afslaan, niet bij andere kinderen durven te spelen en in een isolement terechtkomen. Thijs lust geen ijs is een leuk en informatief boek voor kinderen. Ze leren door het verhaal van Thijs wat hun eetstoornis is, gaan beseffen dat er meer kinderen zijn met deze eetproblemen, maar krijgen daarnaast een stukje hoop, doordat in dit boek wordt aangetoond dat er professionals bestaan die deze kinderen kunnen helpen. Bij elk hoofdstuk staan gespreksvragen, zodat ouders en/of hulpverleners met het kind in gesprek kunnen gaan.